Αντί να μεγιστοποιούμε τις ικανότητες του Τσίπρα και να αναζητούμε κάποιον που του μοιάζει, για να κάνουμε αρχηγό της ΝΔ θα έπρεπε ίσως να αναρωτηθούμε το πότε και το γιατί κέρδισε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τις εκλογές.
Θα εξηγήσω αμέσως το πότε, γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα έχουν ήδη εγερθεί απορίες. Ωστόσο, μια σύντομη – σχεδόν επιγραμματική – αναφορά στα γεγονότα που προηγήθηκαν είναι χρήσιμη.
Ο Αλέκος Αλαβάνος έγινε πρόεδρος του ΣΥΝ το Δεκέμβριο του 2004 και στις εκλογές του 2007 ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αύξησε το ποσοστό του από το 3,26% (τον Μάρτιο του 2004) στο 5,04%.
Το πρώτο «άλμα» του Τσίπρα έγινε όταν ορίστηκε από τον Αλαβάνο ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηνών στις εκλογές του 2006.
Το 2008 αντικατέστησε τον Αλαβάνο στην προεδρία του ΣΥΝ. Στις εκλογές του 2009 το ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν μειωμένο κατά 0,44% (από 5,04 σε 4,60%).
Ύστερα ήρθε η κρίση και τα μνημόνια. Και, όπως λέει ο λαός, «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», φυσικά όταν οι ποιμένες περί άλλα τυρβάζουν.
Έρχομαι λοιπόν να εξηγήσω το πότε:
Κατά 90% τουλάχιστον ο Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές το 2012, όταν το Μάιο αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα σε απόσταση αναπνοής από τη Ν.Δ. (16,78% έναντι 18,85%) ξεφεύγοντας για πρώτη φορά από τα ποσοστά πολιτικής επιβίωσης και αναδεικνυόμενος σε ισότιμο διεκδικητή της εξουσίας, μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση. Το ίδιο επαναλήφθηκε τον Ιούνιο του 2012, όταν από θαύμα σώθηκε η χώρα, αφού όλοι οι λογικοί και φιλοευρωπαϊστές Έλληνες, ξεπερνώντας στερεότυπα και πολιτικές προτιμήσεις, έδωσαν πάλι την πρωτιά στη Ν.Δ. με «βραχεία κεφαλή» (29,66% έναντι 26,89%).
Αυτό σε καμία περίπτωση δε θα είχε συμβεί, αν η Ν.Δ. δεν είχε καταρρεύσει λόγω συσσωρευμένων λαθών. Αναφέρω συνοπτικά τα τρία σημαντικότερα από αυτά.
1. Πρώτο, η νέα ηγεσία της ΝΔ όχι μόνο δε στήριξε την διακυβέρνηση 2004-2009 απέναντι στις εντελώς άδικες ή σε κάθε περίπτωση απόλυτα υπερβολικές κατηγορίες που εκτόξευε ενορχηστρωμένα το ΠΑΣΟΚ και το σύστημα της μιντιακής και οικονομικής διαπλοκής, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις συνηγορούσε ή και υπερθεμάτιζε Με λίγα λόγια πολλά άτομα του νέου ηγετικού περιβάλλοντος θεωρούσαν ότι είχαν προκύψει από «παρθενογένεση», απαξιώνοντας ή αφήνοντας να απαξιωθεί το παρελθόν της παράταξης, χωρίς να κατανοούν ότι και τα κόμματα, όπως τα κράτη, έχουν – και οφείλουν να έχουν – συνέχεια. Παρελθόν, παρόν και μέλλον, το οποίο σε γενικές γραμμές είναι κατ’ ανάγκη ενιαίο.
2. Δεύτερο και σημαντικότερο λάθος ήταν η πολιτική που «καταχώρησε» στις συνειδήσεις των πολιτών τη ΝΔ στις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις. Εξηγούμαι: καλώς δεν ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο. Όχι μόνο γιατί αποκλειστικά υπεύθυνος για την αναγκαστική υπαγωγή σε αυτό ήταν ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και γιατί η ίδια δομή του και οι προβλέψεις του, όπως αποδείχθηκε, ήταν εξωπραγματικές και καταστροφικές Όμως, αμέσως μετά την ψήφιση από τη Βουλή του πρώτου μνημονίου τον Μάιο του 2010, η παράταξη έπρεπε να κάνει στροφή και να εξηγήσει στο λαό ότι το ΠΑΣΟΚ μας είχε βάλει σε ένα δύσβατο μονόδρομο, τον οποίο υποχρεωτικά έπρεπε να διανύσουμε, αφού για λόγους Εθνικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς, η παραμονή μας στην Ευρωζώνη ήταν για μας η κυριότερη, αν όχι η απόλυτη «κόκκινη γραμμή». Αντί γι’ αυτό, με ακτιβισμούς και «Ζάππεια» - το περιεχόμενο των οποίων δεν έγινε και δε θα γινόταν ποτέ «κτήμα» ούτε καν των στελεχών, πόσο μάλλον της κοινωνίας – διαχύθηκε η εντύπωση ότι είχαμε την συνταγή μιας ανώδυνης διαφυγής από τις συνέπειες της άτυπης χρεωκοπίας. Αποτέλεσμα των δύο αυτών λαθών ήταν η διάσπαση της κοινοβουλευτικής ομάδας το Φεβρουάριο του 2012 και ο «εκλογικός θρίαμβος» του 18,85%!!!
3. Έρχομαι στο τρίτο λάθος. Γιατί έγιναν οι εκλογές του 2012; Γιατί δεν αφέθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου με την ευρεία στήριξη που είχε από κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ), που εξέφραζαν το 83,02% του λαού με βάση τις εκλογές του 2009, να συνεχίσει για ένα ακόμα χρόνο, έστω για ένα εξάμηνο; Ήταν οι προσωπικές φιλοδοξίες πάνω από το συμφέρον του τόπου; Γιατί έπρεπε να γίνουν εκλογές, όταν η οργή και η απόγνωση ήταν στο απόγειο της; Τι θα είχε συμβεί στη χώρα, αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν τότε πρώτος;
Ευτυχώς, ο «Θεός της Ελλάδας» βοήθησε με «ερανισμό» από όλα τα άλλα κόμματα η ΝΔ να συγκεντρώσει 29,66% έναντι 26,89% του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η χώρα σώθηκε στο παρά ένα από την τρικομματική κυβέρνηση (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) με συνολικό ποσοστό 48,20% και 179 βουλευτές. Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ ήταν ιδιαίτερα σημαντική και λόγω του ποσοστού και των βουλευτών, αλλά κυρίως επειδή σηματοδοτούσε την έμπρακτη συναίνεση της έλλογης Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο επώδυνο εγχείρημα της διάσωσης της χώρας. Τι έγινε λοιπόν από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015; Γιατί οδηγηθήκαμε σε πρόωρες εκλογές; Υπήρχε τρόπος να εξαντληθεί η τετραετία και να βγούμε από το μνημόνιο; Πέρα από το οπωσδήποτε θετικό έργο, που οδήγησε σε πρωτογενή πλεονάσματα το 2013 και το 2014, έγιναν σημαντικά λάθη που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να έχουν αποφευχθεί και ποια;
1. Ασφαλώς το πρώτο μεγάλο πλήγμα για την κυβέρνηση που την έπληξε σημαντικά ήταν η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ τον Ιούνιο του 2013. Αιτία (η αφορμή) το κλείσιμο της ΕΡΤ και ο τρόπος με τον οποίο έγινε. Είναι δύσκολο να πει κάποιος, αν δεν γνωρίζει το παρασκήνιο, τι ακριβώς μεσολάβησε. Αλλά είναι επίσης δύσκολο έως αδύνατο να αποδεχθεί ότι δεν έγιναν σημαντικότατα λάθη στην εκτίμηση προσώπων και καταστάσεων. Είναι αδύνατο να αποδεχθεί ότι είχε διερευνηθεί η ενδεχόμενη αντίδραση των κυβερνητικών εταίρων και είχε γίνει αποδεκτό το κόστος της διάλυσης ή της μερικής αποδυνάμωσης, όπως και έγινε, της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Είναι γεγονός όμως ότι η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ μείωσε σημαντικά την κοινοβουλευτική δύναμη και την κοινωνική αποδοχή της κυβέρνησης και ναρκοθέτησε την προοπτική της εξάντλησης της τετραετίας, αφού σχεδόν εξαφάνισε την πιθανότητα εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας το 2015 από εκείνη τη βουλή.
2. Μετά από 9 μήνες η κυβέρνηση έκανε το επόμενο σημαντικό λάθος αντικαθιστώντας τον ΕΤΗΔΕ (που τον είχε έστω κακοχωνέψει η κοινωνία) με τον ΕΝΦΙΑ (παρά την προτίμηση των δανειστών να παραταθεί η ισχύς του ΕΤΗΔΕ για ένα τουλάχιστον χρόνο). Για όποιον γνωρίζει από πρώτο χέρι και όχι από ακαδημαϊκές περιγραφές και βαρυσήμαντες αναλύσεις δήθεν επαϊόντων την ελληνική κοινωνική νοοτροπία το αποτέλεσμα ήταν απολύτως αναμενόμενο, καθώς και το τεράστιο πολιτικό κόστος που επέφερε.
3. Οι Ευρωεκλογές αποτέλεσαν την αρχή του τέλους. Νομοθετήθηκε ένα νέο σύστημα που καταργούσε τη λίστα και καθιέρωνε σταυρούς προτίμησης. Θα περίμενε εύλογα ο καθένας ότι όλοι οι μετέχοντες θα ήταν ιδιαίτερα επώνυμοι, με αποδοχή και σημαντική παρέμβαση τόσο στο πανελλήνιο όσο και στις περιφερειακές κοινωνίες. Έγινε σε γενικές γραμμές, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το εντελώς αντίθετο. Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών ήταν μια αναμενόμενη και διαχειρίσιμη ήττα. Η κυβέρνηση αντί να το αντιμετωπίσει ψύχραιμα ως το λογικό και αναμενόμενο αποτέλεσμα της έκφρασης της δυσαρέσκειας από την εφαρμογή μιας επώδυνης αλλά παρά ταύτα Αναγκαίας πολιτικής οικονομικής προσαρμογής, προχώρησε σε έναν ανεκδιήγητο ανασχηματισμό – ομολογία ημαρτημένων – απαράδεκτο τόσο από πλευράς σύνθεσης όσο και επειδή θόλωνε το βασικό μήνυμα όλης της χρονικής περιόδου των μνημονίων. Το μήνυμα της υπαγωγής των πολιτικών στις επιταγές της Ανάγκης στο γνωστό «ανάγκα και θεοί πείθονται». Να σημειωθεί ότι αυτό είναι το κύριο μήνυμα της «κυβίστησις» του κυρίου Τσίπρα. Δεν το ήθελα αλλά αναγκάστηκα. Η Ανάγκη, που ήταν στο τιμόνι της πολιτικής ιδιαίτερα μετά τις 23 Απριλίου του 2010 και το «ηρωικό και πένθιμο» διάγγελμα του Καστελόριζου, ακόμα και όταν αποτέλεσε τον καθοδηγητή της πολιτικής μας, δεν ήταν στην αιχμή της επικοινωνιακής μας μάχης. Δεν μεταδώσαμε το μήνυμα στην κοινωνία με σαφή και απόλυτο τρόπο που έπρεπε. Ιδιαίτερα μετά τις Ευρωεκλογές και τον ανασχηματισμό «φροντίσαμε» και εμείς σαν ιδανικοί αυτόχειρες να θολώσουμε το μήνυμα της Ανάγκης.
4. Πέρα από αυτά, μόνο συμπληρωματική σημασία έχουν οι αρνητικές επιπτώσεις που είχαν επιμέρους πολιτικές που εφάρμοσαν ή επιχείρησαν να εφαρμόσουν ορισμένα ιδεοληπτικά μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, τα οποία φαίνεται να μην κατανοούν ότι η άποψη τους ότι «ό,τι κρατικό είναι κακό ό,τι ιδιωτικό είναι καλό» είναι η άλλη όψη του ίδιου κίβδηλου αριστερού νομίσματος, που υποστηρίζει ό,τι «κάθε κρατικό είναι καλό και κάθε ιδιωτικό κακό». Είναι μια ακόμα απόδειξη ότι τα φυτά των «θερμοκηπίων» έχουν καλλωπιστική αξία αλλά σπάνια ουσιαστική χρησιμότητα.
Ύστερα από όλα αυτά λοιπόν οι εξελίξεις του περασμένου χειμώνα, η αδυναμία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας και η επακολουθήσασα εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν γεγονότα απολύτως αναμενόμενα. Όπως θα λέγαμε «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Απλώς, επιβεβαιώθηκε και οριστικοποιήθηκε η εκλογική νίκη του που ήταν προδιαγεγραμμένη κατά 90% από τη στιγμή που καθιερώθηκε ως αξιωματική αντιπολίτευση το 2012. Και είναι ευτύχημα για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (όχι όμως για τη χώρα) ότι - λόγω απειρίας ή ανεπάρκειας ή και λόγω και των δύο – ο Τσίπρας δεν προχώρησε στην υπογραφή της συμφωνίας και σε εκλογές την Άνοιξη. Γιατί τότε το 18,85% του Μαΐου του 2012 θα ήταν όνειρο μακρινό και η κυριαρχία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απόλυτη και χωρίς «δεξιούς κηδεμόνες».
Ας πάψουμε λοιπόν να αναζητούμε τον αντί - Τσίπρα. Τον έφερε στην κορυφή το κύμα και τα τεράστια δικά μας λάθη. Τον δημιούργησε η κρίση και εμείς. Διαφορετικά θα ήταν καθηλωμένος στο χώρο του «κοινοβουλευτικού πουθενά», παλεύοντας με το όριο του 3% για να μπει στη Βουλή. Και το πιο πιθανό είναι να τον είχε ήδη καταπιεί ο ιδεοληπτικός «κανιβαλισμός» του χώρου του, όπως κατάπιε πριν από αυτόν και τον μέντορά του Αλέκο Αλαβάνο.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ 2015-10-07
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε κοσμίως.