Συνδικαλιστικές καντρίλιες

Του Αντώνη Αντωνάκου

μέλους της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ

Τον Δεκέμβριο του 2010 ήμασταν ήδη στον παγετώνα του μνημονίου οκτώ μήνες. Στην από το πρόσφατο 34^ο συνέδριο εκλεγμένη 17μελή Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ οι «κυβερνητικοί» συνδικαλιστές είχαν 13 έδρες, 2 είχε το ΠΑΜΕ και 2 η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ (νυν ΑΡΣ).

Το ΠΑΜΕ κατά την πάγια θέση του όσον αφορά τις συνομοσπονδίες απείχε από την συγκρότηση έτσι στα εναπομείναντα 15 μέλη ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ είχαν 13. Παρ’ όλα αυτά η ΣΥΝ όχι μόνο συμμετείχε στη συγκρότηση αλλά και απαίτησε ο αντιπρόεδρος που της αντιστοιχούσε, σύμφωνα με το αντιπροσωπευτικό – αναλογικό σύστημα, να βαφτιστεί αναπληρωτής πρόεδρος, θέση που δεν προβλέπεται στο καταστατικό της ΑΔΕΔΥ.

Το ίδιο επαναλήφθηκε το 2012 και το 2013, όταν υπήρξαν αντικαταστάσεις μελών της ΣΥΝ (λόγω συνταξιοδοτήσεων), παρά το γεγονός ότι εν τω μεταξύ είχαν υπογραφεί και τα επόμενα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα.

Τον Νοέμβριο του 2013 και ενώ οι σύνεδροι είχαν εκλεγεί με την ενιαία σημαία της ΠΑΣΚ σημειώθηκε η πρώτη διάσπασή της με το όνομα ΣΥΝ. ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Πρέπει να τονισθεί ότι αυτή η διάσπαση δεν δοκιμάστηκε ούτε στη βάση ούτε στα συνέδρια των Ομοσπονδιών από τα οποίες εξελέγησαν οι σύνεδροι αλλά στο τελικό στάδιο προ της πραγματοποίησης του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ.

Μετά το 35^ο συνέδριο σημειώθηκαν δύο ακόμα διασπάσεις, η μία της ΠΑΣΚΕ στο 1ο Γενικό Συμβούλιο και της ΔΑΚΕ στην 1η Ε.Ε.

Αυτά τονίζονται για να γίνει ξεκάθαρο ότι οι διασπάσεις αυτές έχουν προσωπικό χαρακτήρα δεν έχουν δοκιμασθεί στους εργαζόμενους και σε κάθε περίπτωση δεν είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών ή έστω πολιτικών διαφοροποιήσεων.

Έτσι, παρά το αναμφισβήτητο γεγονός της μείωσης των δυνάμεων των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποστηριχθεί σοβαρά ότι υπήρξε συνδικαλιστική ανατροπή αφού χωρίς τις διασπάσεις θα συγκέντρωναν 10 μέλη στην 17μελή Ε.Ε. (ή 10 στα 15 αν υπολογισθεί η πάγια αποχή του ΠΑΜΕ).

Τούτων δοθέντων προκαλεί απορία η καινοφανής, (μήπως καλύτερα κενό-φανής), θέση της ΑΡΣ (ΣΥΝ) για προεδρείο με αποκλεισμό των «κυβερνητικών» παρατάξεων από τις θέσεις «κύριας» ευθύνης του Προέδρου και του Γ.Γ.. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ερώτημά μου στον εκπρόσωπο της στη 6η άγονη προσπάθεια συγκρότησης αν αποκλείει την συγκρότηση με πρόεδρο από την ΑΡΣ και Γ.Γ. από την ΠΑΣΚΕ, απάντησε ότι δεν το αποδέχεται.

Το θέατρο του παράλογου λοιπόν συνεχίζεται με την ΑΡΣ να προτείνει συγκρότηση με το ΠΑΜΕ που, από πάγια αρχή, δεν μετέχει, με τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ που στηρίζουν, αλλά δεν συμμετέχουν αν δεν συμμετάσχει και το ΠΑΜΕ και με την ΑΝΑΤΡΟΠH που, για να δικαιολογήσει τη διάσπαση, παριστάνει τον «προοδευτικό» μπαλαντέρ.

Έτσι οδεύουμε στη συμπλήρωση του 2^ου μήνα από το 35^ο συνέδριο και η Ε.Ε. δεν μπορεί να συγκροτηθεί στην μόνη ρεαλιστική και ουσιαστική κατεύθυνση που είναι αυτή του αναλογικού αντιπροσωπευτικού προεδρείου με τη συμμετοχή όλων, πλην του ΠΑΜΕ που όπως αναφέρθηκε από πάγια αρχή – τακτική απέχει.

Θα μπορούσαμε, παραφράζοντας τον Μπουκόφσκι να χαρακτηρίσουμε τα τεκταινόμενα «συνδικαλιστικές, «προοδευτικές-ταξικές-αγωνιστικές», ιστορίες καθημερινής τρέλας», και ίσως να ζητήσουμε από κάποιο διακεκριμένο θιασώτη της σχολής του Φρόυντ να «ιχνογραφήσει»  το ψυχολογικό background αυτής της τακτικής.

Κατά τα άλλα απορούμε γιατί οι εργαζόμενοι απέχουν από τις συνδικαλιστικές δράσεις.

 Ή μήπως αυτό ακριβώς θέλουν ορισμένοι;

Αντώνης Αντωνάκος